മഴയുടെ കണ്ണുനീര്‍ എന്നും എന്‍റെ ദുഃഖം ആയിരുന്നു..കാര്‍മേഘം ഇരുണ്ടു കൂടി ഇടിയും മിന്നലുമായി കോരിച്ചൊരിയുന്ന തുലാവര്‍ഷം.. ഇടതടവില്ലാതെ മനം നൊന്തു കരയുന്ന ഇടവപ്പാതി..മേഘത്തിന്‍റെ ഗര്‍ജ്ജനം ഭയന്നു പുതപ്പിനടിയില്‍ ചുരുണ്ടു കൂടിയ ബാല്യം..പിന്നെ മഴയുടെ ദുഃഖം അലിയുമ്പോള്‍ അവളുടെ കണ്ണീരില്‍ കളിവള്ളമൊഴുക്കി കൂട്ടിരുന്നിരുന്നു ഞാന്‍. അവളുടെ ദുഃഖം ഏറ്റു വാങ്ങിയ പുല്‍നാമ്പിനെങ്കിലും സ്വാന്തനം ഏകാന്‍ തൊടിയിലൂടെ പതിയെ നടന്നിരുന്നു. ഇന്നതൊക്കെ മനസ്സിന്‍റെ ഏകാന്ത ദുഖം ആണ്.. ഒരിക്കലും തിരിച്ചു കിട്ടാത്ത കുറേ ഓര്‍മ്മകളുടെ മൌന നൊമ്പരം...
ഇതാ എന്‍റെ മനസ്സില്‍ പെയ്തുണര്‍ന്ന മഴത്തുള്ളികള്‍..
ഇടവപ്പാതി തന്‍ മുടിത്തുമ്പു നനയുന്നു..
അവള്‍ ചൂടും പൂവിന്‍റെ കരി മിഴി നിറയുന്നു..
വഴി കാട്ടും മിന്നലിന്‍ ഇടനെഞ്ചു പൊട്ടുന്നു..
കാറ്റായി അമ്മ തന്‍ ഉശ്ചാസമുഴലുന്നു...
No comments:
Post a Comment